Eski

  Boş oturmaktan çok sıkıldım. Her gün yapacak bir şey buluyorum ama hepsini boşuna yapıyormuş gibi, gereksiz gibi. Bir hafta ara verdim her şeye. Yetmedi. Hala iyi değilim. Çok küçük hedeflerim var, resmen günlük. O günü yaşıyorum ve bitiyor. Hiç hoşuma gitmiyor ama daha fazlasını yapacak gücü bulamıyorum. Gerçekten önemli ve ciddi meseleler var. Bir başlarsam altından kalkamam diye korkuyorum. Hep erteliyorum. Kendime güvenimi yitirmişim yeni fark ettim yada yüzleşmek istemedim. Bugünü mü bekledim? Bilmiyorum. Aslında bugünün diğerlerinden pek bir farkı yok. Önceden bildiklerim bir kere daha karşıma çıktı sadece. Onları düşünmeyi de ertelemişim. Düşünürsem nefret edeceğimi, kendimi üzeceğimi biliyordum. Şu an bunları yazıyorum ki son kez düşüneyim. Yazı bittiğinde geriye hiçbir şey kalmasın. Nefret etmek istemiyorum artık. Nefret ettikçe kendimi daha çok kaybediyorum. Dışardan bakınca, insan içine çıktığımda belli olmuyor, ben bile anlamıyorum. Ne zaman yalnız kalsam istemediğim görüntüler... Gözlerimi açsam da kapasam da var. Kabus gibi çöküyor. Belki abartıyorum diye de düşünüyorum. Konuşmaya çalışıyorum ama anlatamıyorum. Bir parça kıyafeti koklarken huzur bulmaya çalışıyorum.

                            Küçükken annemle aynı kıyafetleri giymek isterdim.